جان می دهم به گوشه ی زندان سرنوشت

سر را به تازیانه ی او خم نمیکنم

افسوس بر دو روزه ی هستی نمی خورم

زاری براین سراچه ی ماتم نمی کنم

. . . . . . . . . . .

با تازیانه های گرانبار جانگداز

پندارد آنکه روح مرا رام کرده است

جان سختی ام نگر که فریبم نداده است

این بندگی که زندگی اش نام کرده است

. . . . . . . . . . .

بیمی به دل ز مرگ ندارم که زندگی

جز زهر غم نریخت شرابی به جام من

گر من به تنگنای ملال آور حیات

آسوده یک نفس زده باشم حرام من

. . . . . . . . . . .

تا دل به زندگی نسپارم به صد فریب

می پوشم از کرشمه ی هستی نگاه را

هر صبح و شام چهره نهان میکنم به اشک

تا ننگرم تبسم خورشید و ماه را

. . . . . . . . . . .

ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت؟

من راه آشیانه ی خود از یاد برده ام

یک دم مرا به گوشه ی راحت رها مکن

با من تلاش کن که بدانم نمرده ام

. . . . . . . . . . .

ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا

زخمی دگر بزن که نیفتاده ام هنوز

شادم از این شکنجه خدا را مکن دریغ

روح مرا در آتش بیداد خود بسوز

. . . . . . . . . . .

ای سرنوشت هستی من در نبرد تست

بر من ببخش زندگی جاودانه را

منشین که دست مرگ ز بندم رها کند

محکم بزن به شانه ی من تازیانه را

فریدون مشیری
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: