دوستان شرح پریشانی من گوش کنید           داستان غم پنهانی من گوش کنید 

قصه ی بی سر و سامانی من گوش کنید           گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟

سوختم سوختم راز نهفتن تا کی؟

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم           ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و دین باخته دیوانه ی رویی بودیم           بسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت           سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت            یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آن کس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او           داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بس که دادم همه جا شرح دلارایی او           شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سر برگ من بی سر وسامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر           که دهم جای دگر ؛ دل به دلارای دگر
 
چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر            بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی ست            حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی ست

قول زاغ وغزل مرغ چمن هر دو یکی ست             نغمه ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکی ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

زاغ را مرتبه ی مرغ خوش الحال نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به            چند روزی پی دلدار دگر باشم به

       عندلیب گل رخسار دگر باشم به                  مرغ خوش نغمه ی گلزار دگر باشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آنکه بر جانم از و دمبدم آزاری هست               می توان یافت که بر دل ز منش باری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست               بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفا داری من نیست در این شهر کسی

بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است              راه صد بادیه ی درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است              اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سر کوی دلارای دگر

با غزالی و غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود              آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود            چه گمان غلطست این؟ برود؛ چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت                 وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت               با دل پر گله از نا خوشی خوی تو رفت

حاش الله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند

ای پسر چند به کام دگرانت بینم                  سر خوش و مست ز جام دگرانت بینم

مایه ی عیش مدام دگرانت بینم                 ساقی مجلس عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوسها که ندارند هوسناکی چند

یار این طایفه ی خانه برانداز مباش             از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

می شوی شهره به این فرقه هم آواز مباش              غافل از لعب حریفان دغا باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاریست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند               سینه پر درد ز تو کینه گزاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فگاران هستند           غرض این است که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

واقف کشی خود باش که پایی نخوری

وحشي بافقي
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: